Սերգեյ Փարաջանով | Ձյունամրրիկը
Բառերով նկարչություն
Ծնունդ։ Ձմեռ։ Կրեմլ։ 1965 թիվ․․․
Կինոշնիկները թատրոն չեն սիրում, և ես երևի թե դրա համար մինչև վերջ չնստեցի․․․
Ես լքում եմ ճարտարապետությունը, որի ժամանակակիցն եմ, և դուրս եմ գալիս հրապարակ․․․ Ձեռքիս «Շաքարապատ լոռամրգի է», գրպանումս՝ տաք նարինջ։ Սև սառցե գլաքարերի վրայով սուլում, կանչում էր ձյունամրրիկը․․․
Եկեք իմ ետևից։ Եկեք իմ ետևից։
Իսկ ես չեմ խիզախում։ Այստեղ պետք է շրջանցել․․․
Իսկ ձյունամրրիկը․ «Եկեք իմ ետևից։ Եկեք իմ ետևից․․․»։
Սահում էր, սևությունից պոկվելով, ձյունամրրիկը․․․
Եվ ես գնում եմ դեպի Թնդանոթը․․․ Այսօր այն էլ շաքարապատ է․․․ Եվ ինչ-որ մեկը թնդանոթի տակ կորցրել է իր ձեռնոցը, և այն սևացել ու կարծրացել է․․․ Եվ զանգն էլ է շաքարապատ․․․ Եվ կաճյակները նրա նույնպես շաքարապատ են։ Նրա աչքերը փակ են․․․ Կրծքին՝ շինելի տակ, տրանզիստորն է, կուրանտները՝ աշտարակի և կրծքի վրա․․․
Եկեք իմ ետևից, եկեք․․․
Ճերմակ ձյունամրրիկը, սև ասֆալտի վրայով վազող, մեկ սահելով, մեկ պոկվելով նրա սևությունից, ինչ-որ մեկի ձեռնոցը Ցար-Պուշկայի տակ, «Շաքարապատ լոռամրգին» ձեռքիս և եկեղեցիների նախշազարդ և ձյունածածկ սոխեգլուխները։ Կրեմլյան աշտարակի վրա և շինելի տակ կրծքին թաքցրած տրանզիստորի խփող կուրանտները․․․ լսատեսողական տպավորությունների գերսուր թանձրուկը փոխանցվում է ողջի և անշարժի, սևի և սպիտակի, անսահման մեծի և անսահման փոքրի հարաբերակցությամբ․․․
թարգմանությունը՝ Վարդան Ֆերեշեթյանի
Փարաջանովի մինչև օրս չհրապարակված լուսանկարը՝ Զավեն Սարգսյանի